“Dit is een prachtig boek! Over vluchten, vriendschap en hopen op een beter leven. Schitterend geschreven, heel subtiel en warm. Het verhaal is eenvoudig:
Meneer Linh ontvlucht zijn land en neemt zijn kleindochter, een baby van zes weken mee. Zijn zoon en schoondochter zijn dood. In het nieuwe land maakt hij kennis met een dikke man in het park. Een vriend voor het leven blijkt… Dat is zo mooi aan dit boek, de beschrijving van de vriendschap tussen deze twee mannen die heel moeilijk communiceren. Ontroerend…”
10 reacties:NadiaH op 25 maart 2016:Uit de bovenstaande reacties en de andere recensies blijkt maar weer eens hoe persoonlijk een boek is. Ik ben eraan begonnen zonder echt te weten waarover het zou gaan en vond het prachtig : sober en ontdaan van alle franje.
Marita Schaukens op 6 februari 2013:Het verhaal van Claudel kon me bekoren tot iets voorbij het midden. Vanaf dan hadden de fraai geformuleerde zinnen en opgeroepen beelden me niet meer in hun greep. Omdat ik wist dat ik erg attent moest zijn, besefte ik plots dat ... (tja, dat ik kan ik niet verklappen). Het einde kon me niet bekoren, omdat ik het erg voorspelbaar vond. Het is alsof Claudel daar smeekt om een verfilming. Ik vond deze korte roman té duidelijk wat thematiek betreft (je kunt er niet naast lezen, je moet niet meer interpreteren), te onnatuurlijk literair geformuleerd en van weinig verrassende beelden voorzien. Claudel ligt me niet erg, want eerder moest ik al een ander werk dichtklappen voor het einde.
Karla op 12 november 2009:‘Het wordt altijd weer ochtend
Het wordt altijd weer licht
Er komt altijd weer een dag
En ooit zul jij moeder zijn’
Dit liedje herhaalt meneer Linh als een mantra voor zijn kleine meisje ‘Sang Diû’. De oude meneer Linh is zijn verwoeste dorp in een niet nader genoemd land ontvlucht samen met zijn kleindochter, een baby van 3 maanden oud. Nadat hij zijn hele familie verloren heeft in de oorlog, heeft hij slecht één doel, zorg dragen voor de toekomst van zijn kleine meisje. Hij komt terecht in een grote stad in een niet nader genoemd Westers land, waar hij een slaapzaal deelt met enkele landgenoten, die hem nogal spottend bejegenen. Hij laat zijn kleine meisje geen seconde los, beschermt haar vol overgave. Wanneer hij eindelijk naar buiten durft voor een wandeling, sluit hij vriendschap met de dikke meneer Bark, een eenzame weduwnaar. Beide mannen verstaan elkaars taal totaal niet, maar er ontstaat toch een intense band. Dan wordt meneer Linh overgebracht naar een gesloten instelling, waar hij zijn nieuwe vriend fel mist. Het vervolg verklap ik niet, maar ik kan wel vertellen dat dit dunne boekje mij serieus aangegrepen heeft. De taal is heel beeldrijk, echt prachtig geformuleerde zinnen die intens op mijn inwerkten! De ontknoping is bovendien zeer verrassend, ik kreeg het er koud en warm tegelijk van.
Hilde Plancke op 13 mei 2007:Dit boek is als een subtiel verlicht raampje. Geen neonlicht of spot die dit tafereel verlicht. Toch staat het op je netvlies en in je geheugen gebrand.
Het verhaal van een ongewone vriendschap tussen een grote, zware westerse man en een kleine, buigzame Aziaat (een metafoor voor onze wereld?). Ze luisteren naar elkaar gezeten op een bankje. Het boek is zonder franjes geschreven, eenvoudig en poëtisch. Toch geeft het mij bliksemschichten van inzicht. vb. over hoe zinloos en absurd oorlog is.
vlasleeuwebekje op 8 november 2006:
Een echte parel! Een eenvoudig verhaal maar zo precies geschreven, pure schoonheid. Een boekje om te koesteren.
Zelfs verstokte 'niet' lezers kun je met dit boek verleiden. Eén van mijn lievelingsboeken tot nu toe.
leesbeest op 4 november 2006:Dit is een verhaal dat me werkelijk tot in het diepste van mijn ziel heeft ontroerd. De hulpeloosheid van een vluchteling druipt van elke pagina. En de eeuwig menselijke nood aan contact met anderen, aan vriendschap, is in dit stille, delicaat geschreven boekje op een geniale manier verwoord. Echte wil tot vriendschap en elkaar begrijpen heeft geen woorden nodig. Ik lees het zeker nog een tweede keer.
Annie Moenaert op 21 februari 2006:Het is een verhaal over een vriendschap maar er zit een onverwachte wending in die alles in een ander daglicht zet. Ontroerend, mooi, een aanrader.
Een mooi gedeelte is wanneer de hoofdpersonages een dag naar zee gaan. Meneer Barks vertelt iets waarvan meneer Linh voelt dat het een belangrijk en verdrietig verhaal is:
'Meneer Linh probeert zijn arm om de schouder van zijn vriend te slaan, maar het lukt niet, want zijn arm is te kort voor zo'n enorme brede schouder. Hij glimlacht naar hem.'
Moet je gelezen hebben!
Caroline Verbruggen op 21 januari 2006:Ik vond het boek prachtig. Heel poëtisch, fragiel geschreven. Een beetje ijl zoals meneer Linh zich voelt. Een echte aanrader.
Guido Devos op 25 december 2005:
Ik heb het boek in zijn oorspronkelijke versie gelezen (het Frans) en ik heb het in één ruk uitgelezen in het ritme zoals het geschreven is: rustig en zonder overhaasting. Ik liet alles goed inwerken.
Dit is een schitterend boek. Magistraal in zijn eenvoud met een slot dat je aanzet om het boek nog een keer te lezen, want zoals in alle goede literatuur lees je het de tweede keer anders, omdat je nu eenmaal niet leest wat je leest.
Silvie op 30 oktober 2005:Ik heb net het boek uit en nee, het kon me niet bekoren. Te tranerig, te emo, te pathetisch.
Grijze zielen van Claudel zou mooi zijn, ik geef hem nog een kans! Hij komt naar de Boekenbeurs, trouwens.